Moja fascynacja torebkami i misiami trwa od wielu lat. Ciągle coś przybywało do kolekcji. I nastał taki moment, że zbiory nie mieściły się w mieszkaniu. Efektem takiego nadmiaru przedmiotów kolekcjonerskich jest  utworzenie  tego Muzeum. Kolekcjonując torebki i misie mniej  zwracam uwagę na materiał, z jakiego są wykonane, stopień zużycia i cenę, a bardziej interesują mnie losy  poprzednich użytkowników tych przedmiotów.  

Torebka, jako stały dodatek, trwa przy kobiecie  od wieków. W ostatnich latach coraz częściej staje się dziełem sztuki użytkowej.  W moich zbiorach posiadam eksponaty zróżnicowane pod względem materiałów, kształtów, wielkości. Bogactwo wzorów jest równie interesujące, jak  i dzieje  kobiet, które nosiły te torebki. Eksponaty i ich poprzednie właścicielki bywały na balach, pielgrzymkach, wycieczkach,  pogrzebach, wizytach, w pracy, w kościele.

Ciekawe są okoliczności, w jakich zostały zakupione. Niektóre torebki kryją w swojej podszewkowej pamięci  ślady szminek, pudrów, lakierów i długopisów, resztki dziecięcych ciasteczek, tabletki, cukierki, piasek pustyni, skorupki nadmorskich muszelek, skasowane bilety, zasuszone kasztany, strzępy ważnych notatek, zapisane adresy i numery telefonów…

Misie z muzealnej  ekspozycji gdzieś - kiedyś bywały z dziećmi – w szpitalach, w domach, na spacerach.  Teraz, po przyszyciu łapek, zacerowaniu brzuszków i doklejeniu oczek  spokojnie siedzą na półkach. Czasami dzieci odwiedzające muzeum urządzają im śniadanko na trawie, przytulają je, drapią za uszkiem i pod  pyszczkiem…

Jestem pewna, że  obejrzenie muzealnej kolekcji przyczyni się do refleksji nad historią torebki i pluszowego misia…